Stałam właśnie przy barze i powoli sączyłam drinka, zastanawiając się jaki sposób śmierci będzie najbardziej bolesny. Kastracja? Nieee, za szybko. Powolne tortury? Nie mam narzędzi. Pozwolenie mu patrzeć jak cierpi Hammer i Nyx? Nie byłam sadystką, a zwierzęta nic nie zawiniły. Cóż. Pozostaje klasyczne morderstwo łyżką. Powolne, z premedytacją i szczególnym okrucieństwem. Pięknie. Mamy plan. Odwróciłam się do baru, żeby zamówić kolejnego drinka. Barman zjawił się niemal natychmiast i przyjął zamówienie. Odwróciłam się z powrotem w stronę parkietu i patrzyłam na ludzi. To był zły pomysł. Od razu zwizualizowałam sobie tego cholernika, który zawsze błyszczał. Jakby jego biodra minęły się z powołaniem tancerza. Obecnie widziałam może dwie osoby, które mogłyby mu dorównać. Wyciągnęłam telefon i napisałam mu nienawistnego SMS-a.
„Policzymy się jutro!”
Zerknęłam za siebie i wzięłam drinka, który właśnie pojawił się przede mną. Mogłabym pójść zatańczyć. Ale nie mam z kim. Cholerny Ronan. Za jednym razem wypiłam zawartość szklanki i postanowiłam pójść do łazienki, a potem opuścić to jakże… wspaniałe… miejsce. Oj Ronan mi za to zapłaci. Cholernik jeden.
Mój plan działał niemal idealnie. Niemal to słowo kluczowe. Prawie przy łazienkach poczułam tylko uderzenie i uczucie lotu, ale mój tyłek – o dziwo – nie uderzył o podłogę. Czyjeś ręce obejmowały mnie w talii. Popatrzyłam na swojego wybawiciela, który był jednocześnie sprawcą tej sytuacji.
– Wow, przepraszam, nie chciałem zwalić cię z nóg… – Usłyszałam jego głos i ujrzałam uśmiech.
Powoli przesunęłam wzrokiem po chłopaku. Ciemne włosy, ciemne oczy, ciemne ciuchy, damn. Był hot. Kiedy nasze oczy spotkały się po obopólnej lustracji, uśmiechnęłam się zadziornie.
– Uważaj, bo pociągnę cię za sobą.
– Tak szybko chcesz, żebym przycisnął cię do podłogi? – Zaśmiał się. – Nawet nie znam twojego imienia.
– Jane. – Uniosłam kącik ust. – I preferuję ścianę, ewentualnie łóżko.
– Adam. – Postawił mnie do pionu. – Myślę, że z tym pierwszym nie będzie problemu.
– To dobrze. – Uniosłam kącik ust. – Mam chujowy wieczór, więc może poprawisz moje dotychczasowe odczucia.
– Ou, czyli wychodzi na to, że mamy ze sobą coś wspólnego. – Zauważył.
– Ciebie też wkurwił jakiś kumpel? – Uśmiechnęłam się uroczo. – Cholernik.
– Nie nazwałbym go kumplem, ale reszta się zgadza. – Pokiwał głową. – To co? Masz ochotę na drinka? Tak na dobry początek.
– Jeśli postawisz… – Pociągnęłam go do baru. – A potem przejdziemy do rzeczy.
– Czego sobie zażyczysz Wampirku. – Na jego usta wpłynął leniwy uśmiech.
Proszę, proszę. Był wieczór. Ja byłam w klubie. Bez Ro. Ale za to z Adamem. Cóż. Chyba mogłam zaliczyć ten dzień do udanych. A przynajmniej wieczór. Jutro na dokładkę ojebię Ronana. Idealnie.
– To co? – Zapytałam Adama. – Powiesz mi coś o sobie? Nie pójdę nigdzie z kimś totalnie nieznajomym.
– Tylko jeśli odwdzięczysz mi się tym samym. – Zamówił nam drinki. – Mojito truskawkowe może być?
– Tak. – Pokiwałam głową. – Więc… co tu robi taki Japończyk? Zakończyłeś karierę? Już?
– Jestem aż tak sławny? – Zaśmiał się.
– Powiedzmy, że brat mojego przyjaciela przejawia niezdrową manię oglądania wszystkiego co jest na topie, a jeśli ma tam coś związanego z Japonią to od razu się zakochuje. – Wyszczerzyłam się.
– To dobrze, że trafiłem na ciebie, a nie na psychofana – powiedział.
– To prawda. – Pokiwałam poważnie głową. – Więc jak? Czemu nie grasz dalej? I czemu jesteś tu? Nie gdzieś w wielkim świecie?
– Powiedzmy, że potrzebowałem przerwy. – Oparł się o blat.
– Przerwa w Karolinie Północnej, dość ciekawy pomysł. – Przekrzywiłam głowę. – Czyli spotkamy się też w Akademii, tak?
– Jeśli jesteś w mojej grupie to całkiem możliwe. – Odparł.
– Będę wiedziała jutro z rana. – Skrzywiłam się. – Jeśli będę w stanie wstać. Twój ruch Słoneczko.
– To może powiesz mi co ty tutaj robisz? – Popatrzył wyczekująco.
– Oprócz tego, że wystawił mnie ktoś, kto śmie nazywać się moim przyjacielem? – Zaśmiałam się. – Też jestem uczennicą Akademii. Mam rok przerwy między studiami, a szkołą. W sumie to między szkołą, a studiami.
– Co będziesz studiować? – Zapytał zainteresowany.
– Jeszcze nie wiem, dlatego mam przerwę. – Uśmiechnęłam się i przygarnęłam jednego z drinków. – Mnóstwo możliwości, mało pewności. Teraz ja. Kręciłeś ze swoim partnerem z planu?
– Rozumiem, że graliśmy bardzo przekonująco. – Pokiwałam entuzjastycznie głową. – Myślę, że media wystarczająco wypowiedziały się w tym temacie.
– Nie pytam mediów, pytam ciebie. – Wbiłam w niego wzrok.
– A jaką mam pewność, że nikomu o tym nie powiesz? – Uniósł brwi.
– Nie masz. – Uśmiechnęłam się uroczo. – Ale zawsze będziesz mógł próbować zapytać mnie o jakiś mój sekret.
– Czyli sekret za sekret, tak? – Uniósł kącik ust.
– Jeśli trafisz, to tak. – Pokiwałam wesoło głową.
– To okej. – Upił łyka. – Nie wiem jak bardzo cię to zawiedzie, ale nie, nie kręciliśmy ze sobą.
– Czemu ma mnie to zawieść? Wygrałam dychę od kumpla! – Uniosłam ręce w górę. – Satysfakcja jest lepsza niż ta dycha. Teraz ty.
– Powiedz mi coś więcej o tym zdradzieckim przyjacielu. – Oparł się wygodnie.
– W jakim sensie? – Prychnęłam.
– Jakiż poważny powód zatrzymał go z dala od ciebie i czy uratuje mu on życie? – Zapytał.
– Musiał wpuścić rodzinę do domu. – Powiedziałam poważnie. – Możliwe, że jego rodzice go uratują, ale nie wiem. Jest cholernym idiotą. Tyle. Jutro dostanie. I jego konik zostanie bez jeźdźca. A ty? Czemu masz parszywy dzień?
– Spotkałem pewnego blond Aniołka, ale gdy sprawy zaczęły nabierać tempa, odleciał. – Westchnął zirytowany.
– Widocznie obydwoje mamy pecha do blondynów. – Zauważyłam.
– Tia, oni są najgorsi. – Pokiwał głową. – Jak kaczki.
– Utożsamiasz się z rodziną Herondale? – Zaśmiałam się. – Czy Blitzem?
– Bardziej Bane, ale coś z Jace’a mam. – Puścił mi oczko.
– Mam nadzieję, że w sypialni też. – Pochyliłam się. – Bo ja na pewno nie jestem Clary. Ani Alekiem.
– Gdybyś była Clary, ta rozmowa nie miałaby miejsca. – Zaśmiał się.
– Bardzo ją cenisz. – Prychnęłam śmiechem. – Cóż… o co mogę się jeszcze zapytać… jak ci się podoba w Akademii?
– Jestem tu pierwszy dzień, więc niewiele mogę powiedzieć, ale wygląda na to, że uczniowie są dość… interesujący. – Odparł.
– Całkiem ciekawy dobór słów. – Upiłam kolejnego łyka. – Może nie zmienisz zdania jak poznasz mojego parszywego przyjaciela.
– Jeśli pozwolisz mu żyć, to może go poznam. – Sam wypił trochę swojego napoju.
– Chyba pozwolę. – Westchnęłam. – Jest moim przyjacielem. Mimo wszystko.
– Masz tu jeszcze innych przyjaciół? – Zapytał.
– Nie, dziś przyjechałam tu z Richmond. Ale spokojnie, jestem rozpakowana. – Uśmiechnęłam się. – I mam psa. Ale nie jest groźny. Prędzej cię wyliże niż ugryzie, jeśli się włamiesz.
– Muszę się włamywać, czy sama mnie zaprosisz? – Oblizał usta.
– Dopij drinka i chodźmy do mnie. – Uniosłam szklankę. – Pasuje?
– Do tego chyba zmierzamy. – Wypił duszkiem napój procentowy, a ja poszłam w jego ślady. – Lepszy twój pies, niż mój kot zabójca.
– Cieszę się, że się zgadzamy. – Zaśmiałam się. – Nie znam twojego kota, więc się nie wypowiem. A teraz chodź. – Wzięłam go za rękę i pociągnęłam do wyjścia.
***
Zobaczyłam pierwszy minus, gdy tylko weszłam do pokoju. Łóżko.
– Proszę powiedz, że ta scena, gdzie miętosiliście się na kanapie nie była niewygodna? – Uniosłam lekko brwi.
– A co? – Zapytał Adam. – Ou.
– Tak. – Pokiwałam głową. – Założę się, że jest wygodne. Na jedną osobę. Nie spadnij.
– Ja pierdolę. Musimy uważać, żeby nie złamać sobie ręki. Albo karku. – Ciągle patrzył na łóżko.
– A co z psem? – Zapytał jeszcze.
– Tam jest. Śpi. Do rana się nie obudzi. – Wskazałam na suczkę, która spokojnie sobie spała.
– O swoim kocie też tak myślałem… – Urwał.
– Bo to kot. – Wzruszyłam ramionami i zdjęłam wierzchnie ciuchy. – Przejdziesz do rzeczy, czy ja mam?
Adam? Jak ci się podoba? Nie spadnij tylko xD
1185
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz